مثل دوکبوترعاشق بودیم

چه دردی است در میان جمع بودن ولی در گوشه ای تنها نشستن*                     برای دیگران چون کوه بودن ولی در چشم خود آرام شکستن*                              برای هر لبی شعری سرودن ولی لبهای خود همواره بستن*                               چه دردی است در میان جمع بودن ولی درگوشه ای تنها نشستن*                      برسم دوستی دستی فشردن ولی با هر سخن قلبی شکستن *                          به نزدعاشقان چون سنگ خاموش ولی در بزم خود غوغا نشستن*                         به غربت دوستان بر خاک سپردن ولی بر دل امید خانه بستن*                               به من هر دم نوای دل زندبانگ چه خوش باشد از این غم خانه رفتن**                     چه دردیست در میان جمع بودن ولی در گوشه ای تنها شکستن/